Rozdział szósty.

Zamknąłem drzwi od mojej szafki i ujrzałem obok siebie Zayn'a oraz jego dwóch nieodłącznych kompanów.
- Czego? - syknąłem.
- Ktoś nagrywał te zawody i zorientowali się, że podłożyłem Ci nogę! Teraz nie dość, że chcą odebrać mi medal oraz miano najlepszego w szkole, to w dodatku myślą nad karą dla mnie! - wrzeszczał.
- Wiesz.. Nie chciałbym być nieuprzejmym, ale sam sobie na to zasłużyłeś - wzruszyłem ramionami.
- Nienawidzę Cię pajacu - zbliżył się do mnie tak, że nasze twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów. Miał piękne oczy, o tak.
- I wice wersa - rzuciłem, chcąc odejść, ale Lou zatrzymał mnie swoją ręką.
- Zrób coś, żeby to Malik był zwycięzcą - odparł.
- Żartujesz? - parsknąłem śmiechem. - Po pierwsze wygrana należy się mnie - pokazałem palcem na siebie - a po drugie co ja mogę niby zrobić? Nic! - dodałem.
 Chłopaki spojrzeli na siebie i z złymi minami oddalili się ode mnie.
- Czego chcieli? - koło mnie zjawił się Niall.
 Opowiedziałem mu o czym właśnie z nimi rozmawiałem. Przepełniała mnie radość, że to ja dostanę medal, że jednak to ja zwyciężyłem, a nie on, ten cholerny skurwysyn.
- Wiesz.. - zacząłem patrząc na przyjaciela - nie dziwię się, że Zayn jest najsławniejszy w tej szkole. Jest naprawdę przystojny, a w dodatku ma takie cudowne oczy - uśmiechnąłem się lekko.
- Stary co Ty pieprzysz? Jak możesz tak dobrze o nim mówić, kiedy on wyrządził Ci taką krzywdę i teraz próbuje Tobą manipulować? Powiedz mi jak?! - Horan'owi wyraźnie nie spodobało się moje stwierdzenie.
- Sam nie wiem o co mi chodzi - wzruszyłem ramionami. - Chodźmy na geografię, bo jeszcze wlepi nam spóźnienia - westchnąłem, przyspieszając kroku.
 Po lekcji usiadłem sam na jednej z ławek, znajdującej się na głównym korytarzu. Kiedy poczułem czyjąś dłoń na swoim ramieniu, wiedziałem już kim ta osoba jest.
- Cześć Dan - rzuciłem, nie odwracając się.
- Skąd wiedziałeś, że to ja? - spytała, zajmując miejsce obok mnie.
- Intuicja - zaśmiałem się.
- Wiesz.. Fajnie się przedwczoraj z Tobą bawiłam, szkoda tylko, że tak mało tańczyliśmy, ale przecież można to nadrobić, prawda? - uniosła lekko kąciki swych ust do góry.
- Taa.. - powiedziałem.
- Może za tydzień wybierzemy się gdzieś razem, co? Pójdziemy na jakąś imprezę i wybawimy się za wszystkie czasy - patrzyła na mnie tymi swoimi dużymi, czekoladowymi oczyma.
- Nie wiem Dan, muszę to przemyśleć. - Czy ja zacząłem się krępować?
- Dobrze, daj mi znać kiedy będziesz wiedział - odparła i muskając mój policzek, odeszła.
 Sam już nie wiedziałem czego chce. Przecież podobało mi się to, jak przedwczoraj razem tańczyliśmy. Potrzebowałem rozrywki..
 Wzdychając głęboko, odgoniłem od siebie jakiekolwiek myśli i ruszyłem do klasy na kolejną, nudną i w ogóle nie potrzebną mi do życia, lekcję.
- Masz jakieś plany na dzisiaj? - spytał Andy, kiedy usiadłem w ławce obok niego na francuskim.
- Nie, ale sorry, chcę dziś zostać w domu. Poza tym spójrz na pogodę. Raczej będzie padać - na moją twarz wstąpił lekki grymas.
- Zawsze mnie zbywasz, o co chodzi? - spytał.
- Nie to nie prawda. Obiecuję Ci, że jeszcze w tym tygodniu gdzieś razem wyjdziemy. O, dawno nie byłem w parku rozrywki! Może poszlibyśmy tam jutro? - zaproponowałem, czując się winnym.
- Niech Ci będzie - westchnął.
 Byłem zły na siebie, że tak zaniedbywałem swoich kumpli. Z Mazzi'm też dawno nigdzie nie byłem i zawsze kiedy proponował mi jakiś wypad, zbywałem go. Muszę to zmienić.
 Wraz z Niall'em opuściłem mury szkolne. Zauważyłem przy drzewie Zayn'a, Lou i Harry'ego. Czarnuszek pokazał dwoma palcami na swoje oczy, a potem na moje. Chodziło mu o to, że wciąż mnie obserwuje.
- Ej stary, czemu nie dali Ci dzisiaj tego medalu i w ogóle? - zaciekawił się blondynek.
- Sam nie wiem. Może czekają aż szanowny pan Malik przyniesie go do szkoły i dopiero wtedy będą mogli mi go wręczyć? - zamyśliłem się na chwilę.
- Może i masz rację - przyznał.
 Około 15 byłem już w domu. Odłożywszy plecak na ziemię, udałem się do kuchni zjeść coś, bo mój brzuch domagał się tego od co najmniej godziny.
- Gdzie obiad? - spytałem rodzicielki.
- Nie ma - skrzyżowała swoje ręce na klatce piersiowej.
- Dlaczego?! - oburzyłem się.
- Ja haruję jak wół, sprzątam, robię dla was posiłki, a wy tego w ogóle nie doceniacie! Teraz, więc sami będziecie sobie gotować - odparła.
- Zwariowałaś - pokręciłem głową. - Nie zdziw się jak twój piękny dom ujdzie z dymem - syknąłem, zbliżając się do niej, a potem podszedłem do lodówki i wyciągnąłem z niej dwie parówki.
 Zjadłszy je, usiadłem przed telewizorem, wykładając nogi na stół. Mój relaks nie potrwał zbyt długo, ponieważ po mieszkaniu rozległ się dzwonek, a moja kochana mama nie raczyła ruszyć do drzwi i otworzyć ich. Wstałem, więc leniwie i poszedłem do gościa.
- Lily? - zdziwiłem się ujrzawszy właśnie nią.
- Musimy porozmawiać - rzuciła, po czym sama weszła do środka.
 Moje mięśnie momentalnie się spięły, a serce zaczęło bić szybciej. Wstyd zaczął zalewać całe moje ciało od momentu ujrzenia jej.
- Do salonu, czy twojego pokoju? - spytała.
- Idźmy.. Um.. Do mnie - wydukałem i wskazałem na schody.
 Kiedy byliśmy już na górze, usiadła na moim łóżku i przypatrywała się mnie, a ja stałem przed nią jak kołek i nie wiedziałem zupełnie, co mam teraz powiedzieć i czy ją przeprosić.
- Skąd.. Skąd wiesz, gdzie mieszkam? - zacząłem rozmowę jako pierwszy.
- Dużo osób zna Cię w naszym klubie, dlatego bardzo łatwo było zdobyć twój adres - wzruszyła ramionami.
- Mhm - mruknąłem, siadając w fotelu.
- Liam powiedz mi coś.. Czy ja naprawdę nie jestem w żadnym stopniu atrakcyjna? To dlatego mnie porzuciłeś i nie chciałeś się ze mną kochać? - dopytywała.
- Nie, nie - zacząłem wymachiwać rękoma. - To nie tak.. Posłuchaj. Z Tobą jest jak najbardziej wszystko w porządku. Chodzi tutaj o mnie - westchnąłem.
- Och spokojnie, nie interesuje mnie czy twój penis jest mały czy duży - zaśmiała się, a jej oczy rozpromieniły się momentalnie.
- Tu też nie o to chodzi - poczułem jak na moich policzkach pojawiają się dwa rumieńce.
- Więc co jest nie tak? - zmarszczyła czoło.
- Nie wiem. Sam chciałbym wiedzieć - wzruszyłem ramionami, czując, że błaźnie się przed nią niemiłosiernie.
- Może wolisz chłopców? - rzuciła.
- Co? - podniosłem głowę by spojrzeć jej w oczy. Zszokowało mnie to co powiedziała.
- No nie co, tylko tak. Może jesteś gejem.. Tak, pewnie to o to chodzi - stwierdziła.
- Lily wyjdź stąd i nawet nie waż się tak mówić! - syknąłem.
- Nie dramatyzuj tak kochanie - wstała i ucałowała moje czoło. - Przemyśl to. Być może to rzeczywiście jest prawda - odsunęła się i posławszy mi uśmiech, wyszła z mojego pokoju.
 Patrzyłem jeszcze chwilę jak się oddala i spojrzałem w okno, znów zaczynając myśleć nad wszystkim, a najbardziej nad tym, co właśnie stwierdziła barmanka. Czy to naprawdę jest możliwe? Czy ja naprawdę.. Czy jestem gejem? Czy ja.. Czy ja na serio wolę chłopców?
-------------------------------------------------------
 Od autorki: Kochani poważnie zastanawiam się nad zawieszeniem bloga, bo czuje, że on was nie interesuje.. Jeżeli okażecie większe zainteresowanie to będę kontynuować opowiadanie, jeśli nie.. To przykro mi, ale zawieszę.
 Dziękuję za każdego obserwatora, wejście i komentarz. Miłego dnia mordkii x