Rozdział dwudziesty siódmy.

Za drzwiami ujrzałem J E G O, co kompletnie mnie zamurowało i nie zdołałem wydusić z siebie żadnego słowa.
- Co tam przystojniaczku? - zaśmiał się i podchodząc do mnie, musnął moje usta.
 Po tym co zrobił moje zdezorientowanie wzrosło. Momentalnie na twarz wstąpił szeroki uśmiech, a ciało oblała fala gorąca. Miałem ochotę rzucić mu się w ramiona.
- Co robisz tu tak wcześnie? - spytałem, zamykając drzwi.
- Jestem głodny jak wilk, a zero jedzenia w domu. Nakarmisz mnie? - uniósł jedną brew do góry, opierając się o ścianę.
- Chodź ze mną - powiedziałem.
 Poszedłem pierwszy. On ruszył tuż za mną. Był tak blisko, że czułem na sobie jego oddech i zapach jego pięknych perfum. Nagle poczułem jak daje mi klapsa w tyłek, chichocząc przy tym głośno. Zaskakiwał mnie coraz bardziej. Czy właśnie to miała dziś na myśli pani Miller?
- Ekhem - odchrząknął, wyrywając mnie z zamyślenia.
- Czego sobie pan życzy? - spojrzałem na niego, kiedy siadał przy stole.
- A co może mi pan zaoferować? - uśmiechnął się tajemniczo.
- Tosty, spaghetti ewentualnie coś mniej kalorycznego jak jabłko - rzuciłem, opierając się o blat szafki.
- Myślę, że jednym owocem niezbyt się najem. Poproszę więc spaghetti - odpowiedział.
 Śmiejąc się pod nosem, zająłem się odgrzaniem makaronu i sosu. Próbowałem się mocno na tym skupić, by niczego nie zepsuć. Nie chcę go otruć.
- Louis i Harry powinny zaraz być. Co z blondynkiem? - odezwał się.
- On tu może być nawet za 5 minut. Mieszkamy przecież po sąsiedzku.
- No tak, zapomniałem.
 Kiedy nakładałem na talerz to co odgrzałem, poczułem czyjeś ręce na swoich biodrach. Tak, to Malik podszedł do mnie i objął, kładąc głowę na moim ramieniu. Ciało przeszedł dreszcz, a na twarz wkradł się szeroki, pełen radości uśmiech.
- Wyglądasz tak seksownie od tyłu - wyszeptał mi do ucha.
- Ale nie tak jak Ty - zamknąłem oczy, by rozkoszować się tą chwilą.
 Nie trwała ona zbyt długo. Czarnuszek odsunął się ode mnie, zabierając talerz ze swoim jedzeniem, które przygotowałem specjalnie dla niego, i powrócił na swoje poprzednie miejsce przy stole.
- Mam nadzieję, że będzie Ci smakować - odwróciłem się w jego stronę.
- Skoro jest przygotowane przez Ciebie, to musi być pyszne - puścił mi oczko, nakładając makaron na widelec.
 Po przeżuciu pokazał mi kciuka do góry, co znaczyło, że jest w porządku.
 Nawet nie zdajecie sobie sprawy jaki byłem teraz szczęśliwy. Siedział u mnie w domu i jadł danie, które dla niego zrobiłem, a w sumie odgrzałem. Wyglądał naprawdę uroczo z 'wąsem' od sosu do spaghetti, który miał wokół swoich ust.
- Dlaczego tak mi się przyglądasz? - spytał w końcu.
- Lepiej nie pytaj - zaśmiałem się.
- Co? Ubrudziłem się?
- Sam spójrz. - Wyciągnąłem z kieszeni telefon, zrobiłem mu zdjęcie i następnie pokazałem.
- Jesteś egoistą Payne. Czemu mi nie powiedziałeś, że wyglądam jak świnia? - zmarszczył czoło.
- Bo wcale nie wyglądasz jak świnia, tylko..
- Tylko jak? - przerwał mi.
- Słodko - uśmiechnąłem się, a on odwzajemnił gest.
 Tą piękną chwilę przerwał dzwonek do drzwi, znaczący, że właśnie przyszedł Louis i Harry. Czas przy Zayn'ie mija mi tak szybko, że nawet nie zorientowałem się, że to już ta godzina!
- Pójdę otworzyć - powiedziałem do Mulata i opuściłem kuchnię. Podszedłem do drzwi i otwarłem je szeroko, widząc za nimi uśmiechniętą dwójkę chłopaków. - Co się tak szczerzycie jak mysz do sera? - zlustrowałem ich od góry do dołu.
- Bo błyszczą Ci się oczy - zachichotał Styles.
- Co? Nie prawda - zakryłem je szybko.
- Prawda, prawda - dodał Lou, wchodząc do mieszkania.
 We trójkę udaliśmy się do kuchni, gdzie Zayn właśnie kończył swoje spaghetti.
- Za ile przyjdzie Niall? - spytał Tommo.
- Już - odpowiedziałem, słysząc znów dzwonek do drzwi.
 Nie wpuszczałem już Horan'a do środka. Poszedłem po chłopaków i w piątkę podążyliśmy w kierunku mieszkania naszego dyrektora, gdzie dziś odbędziemy swoją pierwszą próbę z nim.
- Liam - odezwał się Zayn. - Nie zdążyłem umyć po sobie talerza. Przepraszam - zrobił minę zbitego psa.
- Nie przejmuj się - uśmiechnąłem się do niego. - Możesz częściej wpadać się najeść - uniosłem jedną brew do góry.
- Sugerujesz coś? - podszedł bliżej mnie i zniżył ton, nie chcąc by któryś z chłopaków usłyszał naszą rozmowę.
- Wyglądasz uroczo kiedy jesz - odpowiedziałem zgodnie z prawdą.
 Chłopak rozejrzał się wokół, by upewnić się, że nikt na nas nie patrzy i podarował mi szybkiego całusa w szyję. To było słodkie. Każdy jego dotyk sprawiał mi całkowitą przyjemność.
 W końcu dotarliśmy do domu dyrektora. Wpuściwszy nas do środka, kazał się rozgościć w salonie, gdyż on musiał wykonać jeszcze jeden 'tajny' telefon.
- Gdzie ciasteczka? - zrobił smutną minę Niall, spoglądając na pustą ławę.
- Farbowany zachowuj się - rzuciłem mu złowrogie spojrzenie.
- Daj mu spokój. - Zayn położył swoją dłoń na mojej nodze, sprawiając, że po raz kolejny tego dnia przeszły mnie dreszcze.
- Już jestem. - W pomieszczeniu pojawił się mężczyzna. - Festiwal jest w przyszłym tygodniu, więc mamy niecały tydzień na próby - zajął miejsce w fotelu, rozglądając się na twarz każdego z nas.
- Co zaśpiewamy? - odezwałem się.
- I tutaj jest mały problem - na jego twarz wstąpił grymas. - Musicie mieć swoją piosenkę. Wiem Liam, że Ty już jedną napisałeś, jednakże wolałbym, by ta była radosna, skoczna i szybka. Rozumiecie o co mi chodzi?
 Przytaknęliśmy.
- No więc musicie napisać nową piosenkę. Nie obchodzi mnie czy napisze to jeden z was czy cała piątka. Najlepiej na środę. Ma być wesoła - odparł.
- Na jaki temat? - zapytał Zayn.
- Uniwersalny. Coś o dziewczynie - wzruszył ramionami. - Mogę na was liczyć? Podołacie temu zadaniu?
- Jasne, że tak - odpowiedziałem za wszystkich.
- No i z takimi ludźmi mogę pracować - uśmiechnął się. - Jutro nie musicie iść do szkoły. Nieobecność zostanie usprawiedliwiona przeze mnie. Macie dzień żeby wymyślić trzymający się kupy tekst - dodał.
- Dziękujemy za czas. Na pewno damy radę - odrzekł Niall.
- Skoro wszystko już mamy ustalone to możecie pójść do domu. Jeśli byłyby jakiekolwiek wątpliwości czy zapytania, tu macie mój numer. - Wręczył Hazzie, który siedział najbliżej niego, małą karteczkę.
- Dobrze, więc my już sobie pójdziemy. Do widzenia - powiedzieliśmy i ubrawszy buty, które zdjęliśmy przy wejściu, opuściliśmy mieszkanie dyrektora.
- Myślicie, że uda nam się napisać tę piosenkę w jeden dzień? - odezwał się Nialler.
- Nie jestem tego taki pewien. Dobrze pamiętacie jak nam szło z wymyśleniem nazwy dla zespołu - westchnął Louis.
- Ej panienki nie panikujcie. Razem coś stworzymy. Zaufajcie mi - odrzekłem.
 Reszta drogi minęła na rozmowach i żartach. Umówiliśmy się na 9 rano w moim mieszkaniu i każdy poszedł w swoją stronę. Oczywiście długo jeszcze wodziłem za ciałem czarnuszka. Uwielbiałem na niego patrzeć!
- I co?! - wydusił w końcu z siebie blondynek, kiedy oddaliśmy się od reszty grupy.
- Horan cholera! - aż podskoczyłem. - Przyszedł do mnie przed Louis'em i Harry'm. Dał mi buziaka prosto w usta na powitanie, rozumiesz?! Potem, kiedy robiłem dla niego spaghetti, podszedł i obejmując mnie od tyłu, wyszeptał, że wyglądam seksownie! - Czy ja 'fangilrowałem'?! - Powiedz mi tylko, że to nie sen! Uszyczpnij mnie! - podniosłem ton.
- Nope Liam, to nie sen - zaśmiał się. - Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo się cieszę. Jesteś taki szczęśliwy dzięki niemu! I.. nie spodziewałem się tego po nim! Serio! Przepraszam, że wbijałem Ci do głowy, że pomiędzy wami nigdy do niego nie dojdzie.
- Nie przepraszaj mnie za nic, bo sam myślałem tak samo. Ale co do wcześniejszych słów.. Dokładnie, dzięki niemu jestem naprawdę szczęśliwy. Mam ochotę wszystkich przytulić - spojrzałem na przyjaciela i rzuciłem mu się w ramiona.
- Stary, jesteś nienormalny - wybuchnął kolejną dawką śmiechu.
 Może i jestem nienormalny, ale zakochany z pewnością. Malik daje mi tyle radości, że mam ochotę uśmiechać się przez cały czas. Jak on do cholery jasnej to robi, że ma na mnie taki wpływ?!
- Zarażasz mnie tym swoim dobrym humorem - odezwał się.
- I dobrze - szturchnąłem go tak, że wpadł na jeden ze znaków. - Ups - rzuciłem i zacząłem biec, a on zaczął mnie ścigać.
 Uwielbiałem takie momenty. Nic się dla mnie nie liczyło. Byłem zwyczajnie S Z C Z Ę Ś L I W Y.
- To do zobaczenia - odparł zdyszany przyjaciel, kiedy dotarliśmy do mojego mieszkania.
- Na razie - pokazałem mu język i udałem się do środka.
 Kiedy wszedłem, już na wejściu spotkałem swoją rodzicielkę. Uśmiechając się szeroko poszedłem do kuchni. Byłem znów głodny.
 Wszedłszy do pomieszczenia wspomniałem to miejsce jakieś dwie godziny temu, kiedy był tu Malik. Po raz kolejny poczułem falę gorąca oblewającą całe moje ciało.
- Liam? Dobrze się czujesz? - zapytała mama, przyglądając mi się.
- Wyśmienicie - zaśmiałem się, biorąc się za przygotowanie sobie kanapki.
 Gdy była już gotowa, wyszedłem na dwór, by usiąść na tarasie. Będąc już tam, wyciągnąłem z kieszeni telefon i wybrałem numer do Lily, ustawiając na głośno mówiący.
- Halo, Li? - usłyszałem po dwóch sygnałach.
- Witaj niewiasto - zachichotałem.
- Nie wygłupiaj się tylko opowiadaj! - odparła od razu.
 Moja opowieść trwała około 5 minut. Nie pominąłem żadnego szczegółu. Mówiąc jej o tym co pomiędzy nami zaszło, uśmiechałem się do siebie jak idiota.
- To super wiadomość! - Ucieszyła się. - Tylko.. Wciąż musisz z nim porozmawiać - dodała, zniżając swój ton.
- Wiem o tym Lily - westchnąłem.
- Ale skoro tak się potoczyły sprawy, to nie musisz się już martwić i bać o to, że Cię odrzuci - próbowała podnieść mnie na duchu.
- Co racja, to racja - stwierdziłem.
- Dobrze Payne. Cieszę się twoim szczęściem i oby zostało tak na długo. Teraz kończę, bo jestem już w pracy, a zaczynają się schodzić ludzie. Pa! - rzuciła i nie czekając na odpowiedź, rozłączyła się.
 Spojrzałem na taras obok, gdzie siedziała pani Miller. Doskonale wiedziała kiedy ma przyjść, by posłuchać o tym co się dziś wydarzyło.
- I co pani o tym sądzi? - zapytałem, unosząc kąciki ust do góry.
- Ten chłopiec Cię kocha, ale jeszcze o tym nie wie - odparła.
- Jak to nie wie? - zmarszczyłem czoło.
- Dobranoc Liasiu - powiedziała i weszła do mieszkania.
 Znów to robi. Zaczyna jakiś temat, a kiedy chce dowiedzieć się więcej, kończy go i zbywa mnie. Jak ta kobieta to robi, że tyle wie?
 Zjadłszy moją kanapkę, poszedłem na górę. Najpierw wziąłem prysznic, a następnie, zmęczony, rzuciłem się do łóżka w samych bokserkach, zasypiając prawie natychmiast.
 Rankiem, kiedy się przebudziłem, ujrzałem jakąś osobę siedzącą w moim fotelu. Przetarłem oczy by upewnić się, że to, co widzę jest prawdą.
---------------------------------------------------------
 Od autorki: Chcę wam strasznie podziękować za te przemiłe komentarze i grubo ponad 14 tysięcy! Nie jestem w stanie opisać, jak bardzo was kocham misiaczki moje <3
 A tak, jeśli chce ktoś mojego tt, to proszę : @Im_monicaa, chociaż jak można zauważyć, widnieje on w opisie o mnie, tuż na prawo :)
 Mam do was pytanie! Jestem oddaną Ziam shipper, jak wiecie. Wy niekoniecznie w nich wierzycie.. Ii czy mogłabym zarazić was Ziamofobią? Na razie mam zebranych prawie 40 dowodów, które myślę, że choć wprawią was w zwątpienia i przemyślenia. Co wy na to kochani? :D
 Okej, dziś kolejna tura gości, bo moja mama miała imieniny wczoraj. Wpadł pan M. Braciszek mój się najebał, mama mnie oczerniała, a wuja rzucał jakieś dziwne teksty do M. CAŁA MOJA RODZINA ;__; Have a nice day ha! x

Zabiję siekierą tych wszystkich zasranych
hejterów! Liam już tyle się nacierpiał
jak był mały, a teraz znów musi
przeżywać to samo, choć niczemu nie
jest winien. LIAM IS MY HERO ♥.